Prolog

   Samotność. Nocny płacz i ból spowodowany kilkoma słowami. To kiedy nie istniejesz dla osoby, na której tak bardzo ci zależy. Sztuczny uśmiech na twarzy, a w oczach łzy, które z dnia na dzień coraz trudniej powstrzymać. Życie wcale nie jest idealne. Dla mnie to jest istny koszmar. Codzienność utwierdza mnie w przekonaniu, że nie ma tutaj dla mnie miejsca. Ludzie otaczający mnie są fałszywi, nie potrafię już nikomu zaufać. Zostałam sama, tylko ja i straszna rzeczywistość, z którą muszę się zmagać. Jedyna osoba która mnie ratuje to Justin, mój idol, którego muzyka potrafi wyrwać mnie z tej szarej rzeczywistości. Najgorsze jest to, że nigdy go nie spotkałam i nigdy nie spotkam, przez co moje życie jest jeszcze gorsze. Jedyni ludzie, którzy mnie wspierają poznałam na Twitterze. Osoby tam są prawdziwe i nikogo nie udają, lecz oni nie zastąpią mi przyjaciół w realnym świecie. Ta historia nie jest o idealnej dziewczynie z pięknym życiem, bogatą rodzina i z idealnym chłopakiem u boku. Nie jest ona o idealnej pierwszej miłości. Jest ona o mnie o moim życiu. Nazywam się Melodie Rose mam 17 lat i jestem beznadziejnie zakochana w chłopaku, którego nigdy nie widziałam na oczy. To jest właśnie moje beznadziejne życie.

________________________________________________
Mamy w końcu prolog nowego opowiadania, mam nadzieje, że wam się podoba. Piszcie swoje opinię w komentarzach. Chciałabym wiedzieć, czy ktoś w ogóle czytałby to opowiadanie i czy mam je pisać dalej.
Jeśli będziecie chcieli być informowani piszcie w komentarzach w zakładce "informowani".