Rozdział 28 "Dawna miłość"

Melodie

Patrzyłam na nich z łzami w oczach i pobiegłam na górę. Nie chciałam tego słuchać. Nie potrafiłam. To nie jest prawda. Usiadłam na łóżku, wpatrując się w ścianę ze zdjęciami z moimi bliskimi. To nie jest prawda, doskonale o tym wiem. To jakiś słaby żart, oni wszyscy się mylą. To w ogóle nie ma sensu. Jedno zdanie.. Jedno przeklęte zdanie potrafi zniszczyć wszystko. Kiedy z dnia na dzień myślę sobie, że już gorzej być nie może, rodzice wracają do domu z tak cudowną wiadomością, że mam ochotę rzucić się z jednego z nowojorskich wieżowców. Na tym się nie skończyło spotkanie całej rodziny odbędzie się o wiele wcześniej, ale babci na nim nie będzie. Nie chcę tam jechać. Nie chcę widzieć tych wszystkich ludzi, jeśli jej tam nie będzie. Nie chcę nikogo widzieć, chcę tylko, aby z nią było wszystko dobrze. Dlaczego Bóg nie mógł się nad nią zlitować. Jaki jest jego plan? Ona jest jedyną osobą, która jeszcze trzyma naszą rodziną, a on tak po prostu z krótkim pstryknięciem palcami chce wszystko zmienić. Całe moje życie. Odbiera wszelkie szczęście w rodzinie. Jak to wszystko by miało bez niej funkcjonować? Jak ja miałabym bez niej żyć? Gdzie będziemy spędzać wszystkie przerwy od szkoły, wakacje, święta? Kto będzie gotował te wszystkie niezastąpione potrawy? Kto zadzwoni, żeby złożyć mi życzenia urodzinowe? Kto nauczy mnie tych wszystkich rzeczy, które babcie uczą swoje wnuczki? Kto będzie bronił mnie przed, każdym kto będzie próbował sprawić mi przykrość? Kto da nam miłość, której wszyscy tak bardzo się domagamy?

***

Drogi Pamiętniku,
Dni mijają, a życie w końcu musi zacząć iść dalej. Trzeba wrócić do szkoły, do tych wszystkich bezuczuciowych dupków, którzy chcą jeszcze bardziej spieprzyć ci życie. Nie wiedzą jak to jest żyć z tak wielkim strachem przed utratą. Wiem, że powinnam myśleć optymistycznie, ale po tym wszystkim jest coraz trudniej odnaleźć tą siłę. Na całym świecie w tych czasach wybuchła jakaś epidemia nowotworu. Gdzie tylko spojrzysz ktoś choruję, albo ma kogoś z rodziny chorującego na raka. Wiesz, że tak jest, ale nie zwracasz na to aż tak wielkiej uwagi dopóki ciebie lub twojego bliskiego to nie dotknie. Wtedy zaczyna się piekło. Ja właśnie przeżywam to piekło. Minęło kilka dni odkąd dowiedziałam się o chorobie mojej babci. Nie mogę powiedzieć, że spokojnie to przyjęłam, ponieważ przepłakałam te ostatnie dni. Wiem, że to jeszcze nie oznacza, że ją stracę, ale.. wiedząc ile ludzi przegrało walkę z tą chorobą, nie potrafię pozbyć się strachu. Mimo tego wszystkiego i tak muszę chodzić do szkoły, siedzieć w studiu, omawiać różne „ważne” sprawy z producentami, menadżerem itd. Mój telefon leży w szafce wyłączony, co zszokowało całą moją rodzinę, ponieważ trudno było mi się z nim zawsze rozstać. To jest taka moja mała, krótka cisza, samotność i czas do przemyśleń. Muszę przyznać, że już jest lepiej, nie w zupełności dobrze, ale lepiej. Trzeba żyć dalej i modlić się za zdrowie babci. Wszystko będzie dobrze, trzeba w to wierzyć. Wiara i nadzieja to w tym czasie podstawa, prawda?

Odłożyłam pamiętnik i spojrzałam na zegarek w telefonie: 17:43. Muszę w końcu wyjść z pokoju i zejść na dół na obiad. Od kilku dni nie mam ochoty na jedzenie. Tak szczerze, to nie mam ochotę na  nic co wymaga jakiegokolwiek ruchu, takiego jak wstanie z łóżka i wyjście z pokoju. Moje myślenie zaczęły mnie o wiele za bardzo męczyć. Cały ten stres przed wszystkimi najbliższymi wydarzeniami wywiercał mi dziurę w psychice i brzuchu. Nawet muzyka w niektórych momentach nie pozwalała mi się oderwać od całej rzeczywistości. Jedyna rzecz, która dała mi ukojenie to jedna z sag Cassandry Clare. Tak, jeśli masz za dużo spraw na głowie usiądź i przenieś się do świata nocnych łowców, który ma więcej wątków miłosnych niż jakakolwiek komedia romantyczna. Oczywiście to nie oznacza, że książka jest zła. Wręcz przeciwnie jego autorka musi być geniuszem, ponieważ te książki są niesamowite.
- Cześć córeczko – przywitała mnie mama ze słabym uśmiechem na twarzy. - Jak się czujesz?
- Wiesz, bywało lepiej – odwzajemniłam lekki uśmiech i nałożyłam sobie małą porcje spaghetti.
Usiadłam do stołu i widelcem zaczęłam nawijać makaron. Spojrzałam na mamę krzątającą się po kuchni, od kilku dni była bardzo zamyślona, nieobecna. Nie można jej za nic winić, jej mama jest bardzo chora. Ani razu nie pozwolili nam pojechać z nimi do szpitala. Wymigiwali się szkołą, moją pracą i brakiem miejsc w samochodzie. Nie wiem dlaczego nie chcieli nas zabrać ze sobą.
- Jesteś już spakowana? Jutro wyjeżdżamy, pamiętasz?
- Jakbym miała zapomnieć? - mruknęłam i spojrzałam na nią.
- Zawsze cieszyłaś się ze spotkać z rodziną.. Wiem, że teraz będzie trochę inaczej, ale musimy dać babci wszyscy razem siłę do walki. Musimy być silni razem z nią.
- Mhm – mruknęłam cicho i spuściłam wzrok. - Musimy tam jechać?
- Tak, nie ma dyskusji, Melodie. Zjedź obiad i idź się spakuj. Jutro wcześnie rano wyjeżdżamy – powiedziała stanowczo i wyszła z kuchni.

***

Od Isabelle:
Kochanie, coś się dzieje?

Od Isabelle:
Halo, jesteś tam?

Od Jasona:
To nie tak jak myślisz, Melodie.

Od Isabelle:
Gdzie podziała się moja najlepsza przyjaciółka?

Od Miles'a:
Isabelle mówi, że coś się stało bo jej nie odpisujesz. Wszystko w porządku?

Od Nicka:
Coś się stało? Byłaś wczoraj smutna.

Od Jasona:
Wiem, że pewnie jesteś zła, ale nie masz do tego powodu.

Od Isabelle:
Dlaczego mnie ignorujesz?

Od Miles'a:
Proszę odpisz Issy, ona nie daje mi żyć.

Od Isabelle:
Twoja mama powiedziała, że coś się stało, ale to ty powinnaś powiedzieć mi co się dzieje! Odezwij się!

Od Jasona:
Tęsknie za tobą, proszę odezwij się. Nienawidzę kiedy tak długo milczysz.

Od Isabelle:
MELODIE ROSE ODEZWIJ SIĘ DO CHOLERY, BO ZARAZ PÓJDĘ NA LOTNISKO I PRZYLECĘ DO CIEBIE!

Od Jasona:
Nie mogę cię stracić.

Po włączeniu telefonu myślałam, że minie wieczność zanim skończę czytać wszystkie wiadomości. Wszystkie były podobnej treści, lecz Issy z każdą wiadomością stawała się coraz  odważniejsza, ponieważ doszło do gróźb. Choć nie widzę sensu z wiadomości typu „Odpisz, bo jak nie to cię zabiję!”. Załóżmy, że bym jej nie odpisała, a ona by mnie zabiła to i tak by nie uzyskała ode mnie tej odpowiedzi, czyli nie zależy jej na niej aż tak bardzo. Bezsensowne gadanie, wiem. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że napiszą ich tak dużo. Wiem, że Issy się o mnie martwi, ale Jason ostatnio się mną nie interesował. Znalazł sobie dziewczynę, z którą jest pewnie szczęśliwy, a ja już mu nie jestem potrzebna. Taka jest kolej rzeczy w znajomościach przez internet.

Do Isabelle:
Przyjedź do mnie, proszę:(

Do Jasona:
Jest okay:)

Do Nicka:
Wydawało ci się. Jest okay:)

Do Miles'a:
Odpisałam, dała ci żyć?

Wysłałam tylko cztery sms'y, a mój telefon znów eksplodował nowymi wiadomościami. Nie minęła nawet minuta. Isabelle naprawdę musiała czekać przy telefonie na moją wiadomość.

Od Isabelle:
Nawet nie wiesz jak bardzo bym chciała:(

Do Isabelle:
Wiem, nieważne.. Jak tam u ciebie?

Od Isabelle:
U mnie? Jak u ciebie? Co się dzieje?

Do Isabelle:
Moja babcia ma białaczkę.

Od Isabelle:
Nieeeeeeeeeeeeeee!

Do Isabelle:
Właśnie..

Od Jasona:
Dlaczego nie pisałaś? To przez ten telefon?

Od Isabelle:
Byłaś już u niej?

Do Jasona:
Nie miałam humoru.

Do Isabelle:
Nie, rodzice nie chcą nas zabrać. Jutro jedziemy do rodziny, może po drodze wstąpimy.

Od Jasona:
Coś się stało?

Do Jasona:
Nic.

Od Isabelle:
Wiesz, że będzie dobrze, prawda? Twojej niezastąpionej babci nic nie zniszczy.

Do Isabelle:
Wiem, jest za silna by ją cokolwiek zniszczyło.

Od Jasona:
Wiesz, że możesz ze mną o wszystkim porozmawiać. Jestem tutaj dla ciebie.

Do Jasona:
Nie chciałam ci przeszkadzać, ostatnio nie miałeś czasu.

Od Jasona:
Ostatnio to ty się do mnie nie odzywasz..

Do Jasona:
Nie chcę ci przeszkadzać w spędzaniu czasu z twoim kochaniem:)

Od Jasona:
Jesteś zazdrosna?

Do Jasona:
Ja zazdrosna o ciebie? Jesteś śmieszny!

Od Jasona:
Czyli jesteś zazdrosna x

Do Jasona:
W twoich snach, Jason. Mam być zazdrosna o chłopaka, z którym i tak nigdy się nie spotkam? To normalne, że znajdziemy sobie kogoś na miejscu. Jesteśmy TYLKO przyjaciółmi, czy nie tak?

Od Jasona:
Więc TYLKO przyjaciele wyznają sobie miłość? Wiesz, że to nie jest tylko przyjaźń.

Do Jasona:
Wiem, że masz dziewczynę.

Od Jasona:
Od razu dziewczyna. Ona powiedziała do mnie tylko „kochanie” to nic wielkiego. To tylko koleżanka.

Do Jasona:
A czy ona wie, że jest tylko koleżanką?

Od Jasona:
No raczej tak.

Do Jasona:
Nie jesteś pewny.

Od Jasona:
Jestem.

Do Jasona:
Jesteś dupkiem.

Od Jasona:
Dla ciebie mogę być nawet dupkiem, będę kim tylko zapragniesz.

Do Jasona:
Nawet nie próbuj.

Od Jasona:
Czego mam nie próbować, księżniczko?

Do Jasona:
Znowu to robisz! Przymilasz się i zakręcasz mi w głowie, przestań!

Od Jasona:
Bo wiem, że wtedy się rumienisz i z pewnością jesteś przesłodka!

Ma racje. Zawsze kiedy się sprzeczamy, za każdym razem on, abyśmy przestali się kłócić zaczyna mi słodzić, komplementować mnie, lub używa tych słodkich słówek typu „kochanie”. Ja wtedy się się strasznie rumienie i zakańczam rozmowę.

Do Jasona:
Spadaj, nie mam humoru..

Od Jasona:
Powiesz mi dlaczego?

Do Jasona:
Nie dzisiaj, nie mówmy o tym, dobrze? Porozmawiajmy tak bym o tym nie myślała.

Od Jasona:
Oczywiście.

***

Moja rodzina jest.. wielka. Mimo to czuję się w niej taka inna. Moje kuzynki są ode mnie o kilka lat młodsze, więc coraz trudniej jest mi złapać z nimi kontakt. Co innego Cassie ona to tylko chodzi po domu i rozmawia ze wszystkimi jak leci, a ja.. Ja siedzę przy stole obok mamy i rozglądam się na boki, jeśli ktoś się do mnie odezwie to dopiero wtedy zaczynam się rozkręcać. Najgorsze jest spotkanie z moimi starszymi kuzynami. Dla nich zawsze będę tą dziwną, grubą kuzynką, która słucha badziewnej muzyki i jest do niczego. U nich nie istnieje takie imię jak „Melodie” ja jestem „młoda” albo „gruba”, czasami byłam też „frajerką”. Tak, bywa tutaj bardzo miło. Nikt z rodziny oprócz babci nie wie o moim małym sekrecie, ponieważ wiem, że nie dotrzymali by mojej tajemnicy bezpiecznie.
- Hej młoda – szturchnął mnie mój kuzyn, kiedy usiadłam do stołu. - Jak tam?
- Jakoś leci, a u ciebie? - spojrzałam na niego, wymuszając uśmiech.
- Okay, zaraz mam mecz, więc przyszedłem się tylko przywitać. Wygramy dzisiaj, mamy świetną drużynę. Pamiętasz Sebastiana, w którym byłaś kiedyś zakochana?
- Nie – mruknęłam, chcąc już zakończyć tą rozmowę.
- Wiem, że pamiętasz! Gra dzisiaj z nami. Możecie przyjść razem z Cassie na mecz jak chcecie. Tutaj i tak nie ma co robić oprócz jedzenia.
- Możesz też nam podać hasło do wifi i wtedy będziemy prze szczęśliwe.
- Przykrą wiadomością jest to, że nie pamiętam hasła, więc możecie pójść z nami lub siedzieć tutaj i słuchać nudnych historii rodziców.
- Od kiedy tak bardzo chcecie spędzać ze mną czas – spytałam.
- Od kiedy twoja siostra nie chce zostawić cię tutaj samej – wytłumaczył i uśmiechnął się. - Więc rusz się i chodź z nami.
- Idźcie sobie sami – westchnęłam i nałożyłam sobie kawałek ciasta z galaretką.
- Ani trochę się nie zmieniłaś, kuzyneczko.
Westchnęłam głośno, wiedząc, że chodzi mu o jedzenie. On tak bardzo uwielbia mi zwracać uwagę, w każdej chwili kiedy chcę coś zjeść. Dla niego powinnam mieć ekstremalną dietę, aby dopasować się do jego koleżanek wyglądających jak wieszaki. Przepraszam, że jestem gruba Jake.
- To co idziesz z nami, Mel? - Cassie usiadła obok mnie z uśmiechem, spoglądając na mnie.
- Nie wiem, chyba jednak się nie skuszę – powiedziałam, odstawiając talerzyk. Straciłam ochotę na to ciasto.
- No proszę Cię! Nie chcę tam iść sama, a nie chcę też zostawać tutaj w domu i patrzeć się tępo w telewizor – mówiła przejęta, gestykulując dłońmi. - Siostrzyczko, proszę!
- Dobra, okay! Niech już będzie. O której wychodzimy?
- Teraz – powiedział Jake. - Chodźcie wychodzimy.
Z niechęcią wstałam z krzesła i ruszyłam za resztą do holu, w którym były nasze wszystkie ubrania. Założyłam na siebie moją bordową bluzę i czarne trampki. Kiedy wszyscy się ubrali wyszliśmy z domu, chciałam pójść chodnikiem w stronę hali sportowej, ale Jack mnie zatrzymał.
- Jedziemy samochodem, Melodie – wskazał na samochód. - Mam prawko, zapomniałaś?
- Tak właściwie, to dlaczego jedzie z nami Melodie? - zapytał Patrick, najstarszy z moich kuzynów. - Jakoś nigdy nie paliła się z chęcią do spędzania z nami czasu.
- Przeszkadza ci, że z nami jedzie? Im więcej osób to lepiej – przerwała mu Cass, i ścisnęła moją dłoń. To był czuły gest, ale wiedziałam, że nie są zbyt zadowoleni z mojego towarzystwa.
- Nie przeszkadza – wsiadł do samochodu.

***

Po dotarciu na miejsce, chłopaki od razu rozeszli się do swoich znajomych, a my zostałyśmy w tyle. Nie miałam w dzisiejszym dniu większej ochoty na poznawanie nowych ludzi. Oczywiście Cassie jako pierwsza ustawia się w kolejce do ludzi, ale tym razem się powstrzymała ze względu na mnie. Pewnie czuje się zobowiązana aby być przy mnie, bo w sumie to ona mnie tutaj wyciągnęła.
- Mogłaś pojechać z nimi beze mnie Cass – spojrzałam na nią. - Nie byłabym na ciebie zła.
- Wiesz, że cię nie zostawię. Teraz przestań marudzić i chodźmy do reszty – złapała mnie za rękę, uśmiechając się do mnie. - Może w końcu poznasz kogoś ciekawego – mrugnęła do mnie i zaśmiała się cicho.
- Nie, nie chcę. Pójdę do toalety, ale ty idź do nich. Zaraz wrócę – skinęłam na grupę ludzi, w której stali nasi kuzyni. Cassie nie wyglądała na przekonaną, lecz kiedy się do niej uśmiechnęłam poszła do reszty. Nie mogę powiedzieć, że uśmiech był szczery, ale lepszy taki niż żaden.
Wyjęłam swój telefon i odwróciłam się, ruszając w stronę wyjścia. Nie powinnam kłamać siostry, ale chciałam, żeby miło spędziła czas. Natomiast ja pójdę gdzieś usiąść i zadzwonię do Isabelle, żeby w końcu dowiedzieć się co się u niej dzieje. Wyjęłam telefon i zaczęłam szukać jej numeru w kontaktach. Kiedy go znalazłam, poczułam jak wchodzę w kogoś i lecę do tyłu, upadając. Telefon wyleciał mi z rąk i upadł obok mnie na ziemię.
- Przepraszam – mruknęłam zawstydzona, nie podnosząc wzroku. Zabrałam z ziemi swój telefon i kiedy miałam już wstać zamarłam.
- Melodie? - zapytał znajomy głos. Dokładnie przede mną stał Sebastian Veal, wyciągając do mnie pomocną dłoń.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

WESOŁYCH ŚWIĄT KOCHANI!

Chciałabym wam bardzo podziękować za ostatnie kilka dni kiedy w jeden dzień miałam ponad 1000 wyświetleń na tym blogu. Byłam w wielkim szoku i miałam od was cudowny prezent świąteczny.
Mimo tych wszystkich wyświetleń blog dalej komentuje bardzo mało osób.
Nie chcę narzekać, ale komentarze są bardzo motywujące i dzięki nim o wiele lepiej mi się piszę, ponieważ wiem, że piszę to dla kogoś.
Proszę po przeczytaniu rozdziału spędźcie chwilkę na napisanie swojej opinii pod rozdziałem byłabym wam bardzo wdzięczna.
Chciałabym oczywiście też wiedzieć ile osób czyta tego bloga a to mi na pewno pomoże.

Teraz kolejna sprawa. Chciałabym, aby o moim blogu słyszało więcej osób. Dlatego jeśli znajdziecie chwilę, albo w momencie kiedy piszecie coś o moim blogu na Twitterze, dodajcie do tweetów hashtag #JelodieDOL. Byłabym wam bardzo wdzięczna, a także mogłabym z wami popisać o moim opowiadaniu.

Chciałabym wam serdecznie polecić cudownego bloga hidden-enemies.blogspot.com  mojej kochanej @bieberssexrauhl!

Chciałabym ogłosić, że wróciło tłumaczenie ff "Frostbite" http://frostbite-fanfic.blogspot.com/ czyli 3 część opowiadania "Cold"

KOCHAM WAS WSZYSTKICH!
@biebllins