Rozdział 29 "W ukryciu"

- Melodie? - zapytał znajomy głos. Dokładnie przede mną stał Sebastian Veal, wyciągając do mnie pomocną dłoń.
- Sebastian? - zapytałam zdziwiona i chwyciłam jego dłoń. Pomógł mi się podnieść i z uśmiechem mi się przyglądał.
- No no, muszę przyznać, że się zmieniłaś. Wyrosłaś, już nie jesteś tą pulchniutką słodką dziewczynką – zachichotał.
Otrzepałam spodnie i spojrzałam na niego. No tak jak zwykle żartobliwy i kochany. Zawsze taki był i on jako jedyny z całej ich grupy był dla mnie miły. Oh zapomniałabym, jako jedyny z nich chciał ze mną rozmawiać. Nigdy nie rozumiałam dlaczego. Był bardzo przystojny i te jego oczy. Miał tak piękne, hipnotyzujące oczy. To właśnie dzięki nim zawsze mogłabym go wszędzie rozpoznać. Cholera, tak bardzo wyprzystojniał. Nie było już tego słodkiego dzieciaka z niebieskimi oczami. Właśnie przede mną stoi przystojny brunet, którego wzrok jest tak pociągający, że nawet ja nie mogę pozbyć się takich myśli z głowy.
- Tak, trochę się zmieniłam, ale to samo mogę powiedzieć o tobie – powiedziałam cicho i przygryzłam wargę.
- W końcu musiałem się wziąć za siebie. Rozumiesz, college, nowe dziewczyny musiałem jakoś je do siebie przyciągnąć – zaśmiał się.
- Zadziałało? - zapytałam.
- I to jak, kilka nawet się o mnie biło. Nie ma nic lepszego niż dziewczyny walczące o ciebie.
- No tak, to takie przewidujące – pokręciłam głową rozbawiona.
- Chodź usiądziemy i porozmawiamy, tak dawno cię nie widziałem.
Skinęłam głową i ruszyliśmy w stronę ławki. Chłopak zaproponował mi gorącą czekoladę, a ja zgodziłam się i usiadłam na ławce. W międzyczasie, kiedy poszedł do automatu po nasze gorące napoje, wyjęłam telefon i sprawdziłam wiadomość.

Od Jamesa:
Wiem, że ostatnio przechodzisz trudny czas, ale mamy dla Ciebie coś co da siłę twojej babci, ale także Tobie.

Do Jamesa:
Zamieniam się w słuch:)

Od Jamesa:
Przekładamy wydanie płyty, nie będzie ona za dwa miesiące, tylko za miesiąc. Będziemy rządzić!

Do Jamesa:
Dlaczego to ma mnie pocieszać?

Od Jamesa:
Twoja babcia potrzebuję teraz szczęścia, a sukces kochanej wnuczki na pewno jej to zapewni.

- Proszę, twoja czekolada – przeszkodził mi Sebastian, podając mi ją.
Schowałam swój telefon do kieszeni i uśmiechnęłam się do niego, choć w moich myślach od razu zaczęły pojawiać się wątpliwości. Czy to nie za szybko? Przecież płyta nie jest jeszcze gotowa.. Jak wszyscy ją przyjmą?
- Coś się stało? Masz minę jakby ktoś kazał ci za chwilę rozebrać się przed tłumem ludzi – roześmiał się w połowie zdania, przyglądając mi się.
- Wszystko okay, po prostu ostatnio przechodzę trudne chwile – westchnęłam, upijając łyk czekolady.
- Słyszałem o twojej babci, przykro mi, Melodie, ale nie możesz się poddawać. Po deszczu zawsze wychodzi tęcza i tym razem też tak będzie. Nie powinniśmy tracić czas na zamartwianie się, wiem, że to co mówią to dla ciebie nic nie znaczy, ale smutkiem nie pomożesz babci. Miłość i szczęście dadzą jej siłę. Jest bardzo silna, wiesz o tym i wyjdzie z tego. Musisz tylko w to uwierzyć.
- Od kiedy jesteś tak wielkim optymistą? - zapytałam, przyglądając mu się z ciekawością. Miał rację, ale to było tak trudne do zrealizowania.
- Odkąd w moim życiu w końcu zaczęło się układać. Pamiętaj, że w końcu będzie musiało być dobrze.
- Boję się, że ja będę tym ewenementem – westchnęłam, odwracając głowę.
- Jestem pewny, że nim będziesz, ale w tym dobrym znaczeniu. Teraz porozmawiajmy o czymś milszym, co? To co przyznaj się skradłaś już komuś serce?
- Żartujesz sobie ze mnie – zaśmiałam się, kręcąc głową z doboru jego słów.
- Mówię poważnie, więc jak?
- Nie, raczej nie jestem w tym zbyt dobra – westchnęłam.
- Ale ktoś skradł je tobie. Co to za chłopak?
- To nie ważne, ma inną, a ja jestem dla niego tylko koleżanką – mruknęłam cicho.
- Ma dziewczynę? - zapytał, przyglądając mi się.
- Chyba tak..
- Nie jesteś pewna. To takie typowe. Może czas z nim porozmawiać, co? Ewentualnie olej go i chodź ze mną do kina. Mogę cię zapewnić, że jestem bardzo kontaktowy, kulturalny, miły, uczuciowy, mam wymieniać dalej? - chichotał.
- Dobrze, porozmawiam z nim – zaśmiałam się na jego słowa.
- Czy ty właśnie mnie spławiłaś? Oh Melodie, jak mogłaś odtrącić tak wielką miłość?
- Jesteś nie możliwy – szturchnęłam go łokciem i dopiłam swoją czekoladę.
- Poprawiłem ci humor? - zapytał.
- Nawet, bardzo dziękuję – odparłam, bawiąc się swoim kubkiem w dłoniach.
- Zawsze do twoich usług – ukłonił się z uśmiechem. - Teraz możemy wrócić do reszty, co?
- Tak, możemy – skinęłam głową i wstałam podając mu rękę.
Wstał i objął mnie ramieniem i puścił mi oczko.
- Nabierzmy twoich kuzynów, że jesteś ze mną. Dawno ich w nic nie wkręciłem.
- Jeszcze z tego nie wyrosłeś? Pamiętam, że kiedyś to robiłeś na każdym kroku – powiedziałam i wspomnienia pojawiły się przed moimi oczami. Pamiętam, że ze mnie też lubił sobie żartować. Kiedyś jak miałam 13 lat przyszedł pod dom babci i mi się oświadczył z bukietem czerwonych róż. Wyobraźcie sobie jak bardzo czerwona byłam, nie mogąc wymyślić co mu powiedzieć i po prostu zatrzasnęłam mu drzwi przed twarzą. Tak, do teraz mi to wypomina.
- Nie znudziło mi się, ale robię to rzadziej – zaśmiał się. - Melodie?
- Tak? - spojrzałam na niego, idąc w stronę wejścia.
- Dlaczego się w ogóle do mnie nie odzywałaś? - zapytał, wpatrując się w moje oczy.
- Nie wiedziałam, że chcesz ze mną rozmawiać.
- Traktuję cię jak przyjaciółkę, jasne, że chcę mieć z tobą jakiś kontakt.
Muszę przyznać zaskoczyły mnie te słowa. Nigdy nie myślałam tak o tym. Myślałam, że toleruje mnie ze względu na to, że jestem kuzynką jego przyjaciół. Na pewno nie pomyślałabym o tym, że to on mnie traktuję jak jedną ze swoich przyjaciół. Po prostu wow.
- Nie wiedziałam – szepnęłam – Nie wiedziałam, że mnie lubisz.
- Gdybym cię nie lubił nie rozmawiałbym teraz z tobą, nie uważasz? – zaśmiał się.
- No tak – odparłam i weszliśmy do środka, a wszystkich spojrzenia przeniosły się na nas
Właśnie była przerwa, pomiędzy meczem. Moja siostra patrzyła na mnie z rozszerzonymi oczami, tak jak w sumie cała ich grupa. Źle się z tym czułam, ale jednocześnie musiałam się powstrzymać, aby nie wybuchnąć śmiechem. Ich miny były zabójcze. Jack wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, ale co chwila zamykał usta i milczał lub burczał coś pod nosem.
- Kot wam język pożarł? - zapytał Sebastian, śmiejąc się, przez co mu zawtórowałam. - Nie widzieliście nigdy zakochanej pary?
- Jesteście razem? - zapytała moja siostra.
- Tak, czy to dziwne zawsze mi się podobała i w końcu miałem szanse jej to wyznać.
- Żartujesz sobie z nas, prawda? - powiedział Jake.
- Nie jesteśmy całkiem poważnie – powiedział i musnął mój policzek. - Więc może pogratulujecie nam zamiast gapić się na nas, jakbyśmy wstali z martwych.
Ku mojemu zdziwieniu, każdy z nich pogratulował nam z uśmiechem. Jestem ciekawa jak długo Sebastian ma zamiar to ciągnąć.

***

Nie sądziłam, że czas potrafi tak szybko tak szybko przeminąć. Dopiero co byłam na spotkaniu ze swoją rodziną, a teraz jestem znów w Nowym Yorku, kilka tygodni po tym jak moja debiutancka płyta wyszła na rynek muzyczny. Wytwórnia bardzo się postarała, aby wyszła ona dokładnie w dzień urodzin mojej babci, aby dostała ode mnie wspaniałą niespodziankę. Udało się, spędziłam wtedy ten cały dzień z babcią, słuchając tej płyty na okrągło. Może to nie były klimaty mojej babci, ale widziałam dumę w jej oczach i to liczy się dla mnie najbardziej.
Cały ten strach dotyczący tamtego dnia odszedł z pierwszymi gratulacjami. Przeczytałam tyle miłych komentarzy na jej temat, że do teraz uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Najbardziej zaskoczona byłam kiedy osoby, które tak bardzo podziwiam pisały coś na temat moich piosenek. To było niesamowite. Czytając wiadomości od fanów typu „Twoje piosenki dają mi wiarę w siebie” chce mi się płakać, ponieważ właśnie się dzieje to co od dawna chciałam zrobić. Pomagam dziewczyną, które tak bardzo tego potrzebują. Dziewczyną, które są takie jak ja. Płyta nazywa się „W ukryciu” co miało podkreślić to, jak się ukrywam przed światem. Niestety zbliżamy się do momentu, kiedy będę musiała się ujawnić. Znaczy może nie będę musiała, ale kiedy zostało ustalone, że to zrobię. Oczywiście nie ujawnię się jako ja, tylko jako brzydka pokraka. Dzięki Cassie udało mi się idealnie przygotować do tego wszystkiego. Codziennie przed snem wyobrażałam sobie śmieszną sytuacje z moim nowym wyglądem. Naprawdę chcę podejść do tego wszystkiego z humorem, aby zobaczyć odbiór ludzi. Jeśli będzie zły to już będę wiedziała kogo mogę określić płytki.
Dzisiaj jest pierwszy dzień prób do gali VMA, na której wykonuję jedną z moich piosenek. Właśnie wtedy pokażę się ludziom. Już czuję ten wielki stres przed tym, że mam wystąpić przed tak wielką widownią. James od razu wrzuca mnie na głęboką wodę, ponieważ jeszcze nigdy przed nikim nie występowałam, a teraz mam wystąpić przed wielką widownią, ale nie taką zwyczajną, ponieważ wśród nich będą takie osoby jak Rihanna, Miley Cyrus, Justin Bieber, Beyonce, Cher Lloyd, Usher, Chris Brown i wiele, wiele innych, znakomitych wykonawców. Jak mam przestać się stresować kiedy postawiono mi tak wysoko poprzeczkę?
Wraz z moją mamą dojechaliśmy na miejsce i od razu udałyśmy się w poszukiwaniu garderoby, w której mam przejść moją metamorfozę.
- Jesteś gotowa? - zapytała. - Będziesz miała perukę zrobią ci taką maskę, aby nikt cię nie rozpoznał, do tego okulary i okropne ciuchy – zaśmiała się.
- Jak mogą zrobić mi maskę?
- Tak jak to zrobią charakteryzatorzy w filmach. Wynajęli specjalistów do tego, ale będzie zabawa.
Oczywiście mamo zabawa, ale to nie Tobie będą robić coś z twarzą, tylko mi! Po dotarciu na miejsce, kobieta która najprawdopodobniej przewodzi tutaj wszystkimi kazała mi usiąść przed lustrem i pozwolić wykonać swoją pracę zawodowcom. Nie wyglądała na miłą kobietę, ale cóż widać, że była specjalistką.

***
Spojrzałam na siebie w lustro po dwóch godzinach siedzenia na krześle i zaniemówiłam. Jednym słowem wyglądałam okropnie. Pierwsze co zrobiłam na swój widok to zaczęłam się śmiać. Miałam perukę o kolorze ciemnego naturalnego blondu. Moja twarz była troszeczkę okrąglejsza niż dotychczas. Mój nos był bardziej szpiczasty, a na nim znajdowały się okulary ortopedyczne, muszę zaznaczyć, że takie, których nie założyłaby dziewczyna w moim wieku. Oh no i zapomniałabym, tuż pod nimi mam kontakty, które zmieniają mój kolor oczu na szaro niebieski. Nagle zmartwienia, że ktoś mnie rozpozna podczas występu odpłynęły. Jestem pewna, że nikt mnie w tym nie rozpozna.
Zrobiłam sobie zdjęcie i wysłałam zdjęcie Isabelle.

Do Isabelle:
Patrz jaką masz piękną przyjaciółkę!

Od Isabelle:
Kim jesteś i co zrobiłaś z moją piękną przyjaciółką!

Do Isabelle:
Porwałam ją, wywiozłam na wyspę Samos i teraz podszywam się pod nią, aby stać się sławna:)

Od Isabelle:
Ha Ha Ha! Bardzo śmieszne!

Do Isabelle:
Oh spadaj!

Od Isabelle:
Właśnie Mels nie dokończyłaś wczoraj bo zasnęłaś, pogodziłaś się już z Jasonem?

Do Isabelle:
Tak, już jest okay. W sumie cały czas było, po prostu nie odzywałam się do niego, kiedy dowiedziałam się o babci. Ostatnio jest bardzo słodki, ale dalej jestem ciekawa co to była za dziewczyna!

Od Isabelle:
Dowiedz się!

Szłam korytarzem, pisząc SMS'y, ale po ostatnich przygodach z wpadaniem na ludzi podczas tej czynności postanowiłam usiąść i w spokoju przeczekać tam czas do rozpoczęcia próby. Weszłam do pomieszczenia wyglądającego jak kuchnia i usiadłam na stołku.

Do Isabelle:
Jak mam o to zapytać? Hej co to była za dziewczyna, która nazwała cię kochaniem?

Od Isabelle:
Tak właśnie się go spytaj.

Do Isabelle:
Chyba sobie żartujesz.. O wilku mowa, dostałam wiadomość od Jasona.

Weszłam w nową wiadomość. Przeczytałam ją raz, a później jeszcze raz i jeszcze raz, nie mogąc uwierzyć w to co widzę.

Od Jasona:
Przyjeżdżam dzisiaj do Nowego Yorku.

*rozdział nie został sprawdzony

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hej kochani!
Dziękuję za wszystkie 30 komentarzy i ponad 70 tysięcy wyświetleń, wow!
Kocham was tak bardzo mocno♥
Mam nadzieje, że nadal będziecie tak komentować i wchodzić na mojego bloga.
Jeszcze raz dziękuję i do następnego♥
wasza @biebllins